مهارت الهی در یک انسان روشنفکر

   آی کی دو شبیه جزایر نیجیما و شینزان - آتشفشان هایی که به ناگهان از قعر اقیانوس فوران میکند- نیست، بلکه همچون کوهی است که در اثر استقامت و پشتکار، فداکاری، و مشقت و سختی در طی یک نسل بوجود آمده.در طی 86 سال از زندگی موریهه اوشیبا، این بنیانگذار همواره در تلاش بود تا بر عظمت این کوه بیافزاید و هر چیزی را که محکم و واقعی نبود با چیزی قویتر و بهتر از آن جایگزین می نمود.

در تصویر این کوه، صخره ها و پرتگاهها، در حقیقت قلب و روح این بنیانگذار هستند. او مشتاق بود تا بر سنت های قدیمی و هنر های رزمی تسلط یابد، اما آنچه او براستی جستجو می کرد، هنر جدیدی بود که بر پایه حقایق عمیق تری استوار بود. او در این کاوش، شب و روز، خویشتن، جسم و روحش را می آزمود، زندگی او، هدف او را می نمایاند.

شاید به همین دلیل، اصول آی کی دو بسیار قدرتمندند: حرکات پیشرفته فیزیکی و جسمانی با تجارب طولانی که آزموده شده اند و اصول روحانی که قلب را لمس کرده  و عمیقاً احساس می شوند. آی کی دو، جستجوی حقیقتی را بیان می دارد که ورای قالب انسانی و درک حضوری قدرتمندتر که همان قادر متعال است می رسد و با آن حضور یکی می گردد.

این بنیانگذار، همه را تحت تاثیر خود قرار می داد، نه تنها شاگردانی را که هر روز بر آموزش آنها نظارت داشت، بلکه حتی افرادی را که خیلی ساده نمایش ها یا کلاس های دوجوی او را نظاره و تماشا می کردند، آنها می گویند: چشم هایش با چنان نفوذی می درخشید که قادر بود فلز را سوراخ کند. هر کس او را می دید تحت تاثیر هارمونی و هماهنگی ناگسستنی ذهن، جسم و کی( Ki) که قدرت کاملی به او می بخشید، قرار می گرفت. هنر او را تنها می توان به عنوان kami-waza قدرتی که بیشتر روحانی بنظر می رسد تا صرفاً انسانی- توصیف نمود.

یک بار یکی از شاگردان قدیمی آی کی دو که با این بنیانگذار بیشتر از یک دهه تمرین کرده بود، چنین گفت: (( آرزو داشتم حداقل یکبار سن سی را لمس کنم. زمانیکه این لحظه فرا رسید، گویی جسمم در آسمان به پرواز در آمد. هرگز نمی دانم چطور این اتفاق افتاد. تنها دلیل آن می توانست این باشد که او یک kami-waza بود.)) یکی دیگر از شاگردان او در اواخر زندگی این بنیانگذار، چنین می گوید: ((لحظه ای که ما با یکدیگر روبرو شدیم، احساس کردم گویی به دانه های ریزی تبدیل شده ام. وقتی او نفس می کشید مرا به درون بدنش می کشاند... برای من، سن سی، انسانی الهی و روحانی بود)).

هنرمندی که یک روز اوشیبا را در حال اجرای نمایش آی کی دو تماشا کرده بود؛ با احساس از آن روز چنین می گوید: ((وقتی آن قدرت کامل را - که نه تهاجمی بود و نه خشن، و این که با چنین روش و شکلی زیبا و دلپذیربیان می شد- با چشمان خودم دیدم، آشفته آن شدم. با تماشای او، شما همان نوع سعادت و لذت و حس پرستش را تجربه می کردید که پیش از این، تصاویری از الوهیت شینتو یا بودا در شما برمی انگیخت)). این گفتگوها و برداشتها، منعکس کننده و نمایانگر بیانات این بنیانگذار ازkami-waza می باشد. خلق و خوی او در زندگی روزمره، عادی و انسانی بود؛ اما به اعتقاد من، زمانی که وی در دوجوی آی کی دو بود، مهارت هایش فراسوی قدرت انسانی بود.

به خصوص بعد از اینکه او به سن 60 سالگی رسید، هاله ای از صمیمیت و هماهنگی،جایگزین ظاهر سخت و خشن روزگار جوانیش شد. وقتی شما برای نخستین بار به او نزدیک می شدید به کشش و قدرت جاذبه ای آشکار در وی پی می بردید که فکر می کنم آنرا((سیاه چاله)) می نامند، یک فضای خالی اسرار آمیز با چگالی یا غلظت بالا و نیروی گرانش صفر.

آی کی دو - مهارت الهی انسانی روشن فکر

هیچ راه دیگری برای بیان آن وجود ندارد او به کامی وازا دست یافته بود. در ابتدا، زمانیکه اوشیبا مطالعات گسترده اش را در زمینه طریقت و سبک رزمی آغاز کرد، این پیشرفت، ره آوردی نبود که آسان بدست آمده باشد و همانطور که گفتم، ثمره یک آموزش طولانی و دشوار و حاصل یک زندگی وقف شده در جهت غلبه بر خود بود. به تعبیر دیگر من بر این باورم که این استعداد و خلاقیت هوشیارانه اوشیبا، هدیه ای بود از جانب پروردگار بخاطر درک و سپاس از تلاش هایش.

شایستگی این بنیانگذار در مقام یک انسان نشآت گرفته از وقف زندگی اش برای بودو بود. در زندگی او آنچه سزاوار ستایش و احترام می باشد، آموزشی است که او را قادر ساخت به مرتبه kami-waza برسد و سرنوشتی ورای محدودیت های انسانی را تجربه کرده و به مبارزه بطلبد. ادای احترام به این بنیانگذار، بدون شناخت و بدون در نظرگرفتن تلاش سختی که سبب موفقیت وی شد، در حقیقت، اشتباهی بیش نیست. چرا که موقعیت و موفقیت که او به آن دست یافت بسادگی بدست نیامد.